viernes, 29 de octubre de 2010

Vicia Faba




Din que Ferran Adrià é o Salvador Dalí da cociña española polo seu afán de sorprender e provocar: La alta cocina española


EL MENÚ PERFECTO DE FUSTER Y ADRIÀ

"Comer sano es cuestión de cerebro"


Aínda que nesta entrevista Adrià non menciona as fabas, seguro que as tiña in mente...


Déixovos unha receita a base de fabas: La cocina de Auro
E a próxima vez, que cociñe Aura...


"En todas partes cocen fabas", di o refrán.
Tamén din que é conveniente comer fabas unha ou dúas veces por mes, e nada máis.

8 comentarios:

Paz Zeltia dijo...

Fabas de cinco cores!
que ven artelladiño o post arredor das fabas!
gustoume.

e lembráchesme a Silvio Rodríguez, que hai xa anos que non escoito -tíñao relegado porque me lembraba un amor deses, deses, deses-

Carmen dijo...

Boa entradiña con tantas fabas nos regalas hoxe, Isa.Tamén son do outono.
Fabas de cinco colores,entonces as dúas últimas fotos non son en branco e negro?
Bicos

Anónimo dijo...

Que ben,unha receita sinxeliña esa de Auro, pero seguro estará máis rica a de Aura... buenooo, onde vai parar!!!!!
O.

Chousa da Alcandra dijo...

Pois mira ti por onde, eu tamén son un vicioso das fabas. Por aquí hai unhas que lles din fabocos; coñécelos?.

Recoñezo que me gusta mais comelas que apañalas ou debullalas.
Cando as cociñes, failles foto tamén.

Bicos encapsulados

Carmen dijo...

E que pensas facer agora con tantas fabas?

Harmonía dijo...

Unha fabada, tal vez...
Se quedan algumhas para a primavera, podemos preparar unha ensalada con fabas de cores, tamén coas negras. Paréceche Carmen?
Si que coñezo os fabocos, Chousa; son fabas brancas redondiñas semellantes aos garavanzos. De pequena gustábame debullalos, miña nai sempre os cultivaba.

Harmonía dijo...

Traerei a receita máis adiante; hai que deixar un tempiño para dixerir tanta faba! Grazas, O, por confiares en min, non sei se poderei competir con Auro...
Gústame escoitar a Silvio Rodríguez de vez en cando, pero sempre me resulta difícil escoller unha canción para deixar aquí como enlace. Espero, Zeltia, que nesta ocasión, non ferise os teus recordos.

Paz Zeltia dijo...

Xa non, Aurea, non hai dor á que o tempo non poña fin.
tampouco era para tanto, pero afasteino por non andar remexendo, xa sabes
;-)