lunes, 30 de agosto de 2010

Zocas...


E pasiño a pasiño, letra a letra, chegamos á “Z”:

Zocas, zocos, zócolo, zamarra, zurcir, zume, zugar, zorza, zarzallo, zafra, zoga, zoar, zarandear, zamburiña, zoo, zancada, zapataría, zapatilla, zarapallada, zarra, zarzallo, zodíaco, zona, zoupar, zumbar, zurra, zoupón, zurdo, zurrón, zurullo…


Zaira, Zoilo, Zoraida, Zeus, Zaida, Zacarías, Zulema, Zoe...

viernes, 27 de agosto de 2010

Da emoción


A emoción do cotián.
A emoción dunha aperta.
A emoción de vivir.

Emocionarse-Xosé Carlos Caneiro

What a Wonderful World - Louis Armstrong

jueves, 26 de agosto de 2010

Maraña

maraña s.f. 1. Porción de fío, arame, pelo, etc., ou conxunto deles, cando están moi enleados entre si e é moi difícil separalos e desenredalos. [...] 3. fig. Gran cantidade de complicacións, asunto difícil de resolver. SIN. enredo, lea. Diccionario RAG.

Comer no es la cuestión, tampoco vivir, sino saber por qué.
Muriel Barbery-Rapsodia Gourmet.

martes, 24 de agosto de 2010

De barro


Quando Cipriano Algor dobrou o último prédio da povoaçâo e olhou para o sítio onde se encontrava a olaria, viu acender-se a luz exterior, uma antiga lanterna de caixa metálica dependurada por cima da porta da morada, e, embora nâo passasse uma só noite sem que a acendessem, sentiu desta vez que o coraçâo se lhe reconfortava e se lhe abrandava o ânimo, como se a casa estivesse a dizer-lhe, Estou à tua espera.




Tens razaô, desculpa-me, hoje nâo devería ser dia de censuras e recriminaçôes, Hoje, porquê, Fui ao cemitério, dei um cântaro a uma vizinha e temos um câo lá fora, acontecimentos de grande importância todos eles, Que história é essa do cântaro, Ficou-lhe a asa na mâo e o cântaro desfeito em estilhaços, Sâo coisas que sucedem, nada é eterno, Mas ela teve a decência de reconhecer que o cântaro já estava velho, e por isso achei que devia dar-lhe um novo, faz-se de conta que o outro tinha um defeito de fabrico, ou nem é preciso fazer de conta, dar é dar, dispensa explicaçôes.




Cipriano Algor aproximou-se da porta da casa e começou a dispor as estatuetas no châo, de pé, firmes na terra molhada, e quando as colocou a todas voltou ao forno,[...] e entâo Cipriano Algor entrou na olaria e retirou com todo o cuidado da prateleira as estatuetas defeituosas que ali tinha juntado, e reuniu-as às suas irmâs escorreitas e sâs, com a chuva tornar-se-âo em lama, e despois em pó quando o sol a secar, mas esse é o destino de qualquer de nós...
José Saramago. A Caverna.

miércoles, 18 de agosto de 2010

Ao solpor


Son as 21:36. A Lanzada, 30 de xullo . O espectáculo comenza.

Hoxe, adícocho a ti.


21:36
…Aínda sigo posuindo moedas de sol nos meus petos, e sinto que teño moito por andar coa miña equipaxe de vento.
Gracias a todos.
Dezarutas

21:36

A Capela da Nosa Señora da Lanzada é testemuña, cada día, da chegada do ocaso: o sol fundíndose no mar… Afortunada ela!


21:37

Unha gaivota voa cara o leste.


21:37

Non hai moito, A. comentaba:
A veces, cuando llegaba a casa, encontraba una nota en la puerta que decía: “Estamos en la puesta…”


21:38

E alá acudía A. para reunirse cos seus amigos e desfrutar xuntos da posta de sol.


21:38

A. é unha entusiasta da natureza. Gústalle subir ás montañas, baixalas e deterse a descansar xunto aos lagos.

-Me encantan los lagos pequeños…

A. cóntache as anécdotas das súas viaxes con gran entusiasmo, as súas narracións son tan auténticas que, inevitablemente, fai que te traslades ao lugar de ensoño que ela che pinta a través do relato das súas historias; é coma se estiveses alí! A ela gústalle compartir as súas vivencias, as súas lecturas... A. dá tanto e sen pedir nada!
A. fala pouco e despacio. Ás veces, ata fala sen falar… Os seus silencios falan por ela. A. ten a capacidade de saber escoitar. Cando ela fala, ninguén a interrompe ata o final. E cando se dirixe a ti, sempre te mira á cara, firme, con calma, con serenidade, con interese, aínda que teña ben présa. Os seus sorrisos son aloumiños para a alma! A. é asertiva pero flexible, empática e comprensiva. A. é moi elegante, nela todo é harmonioso. É un pracer poder conversar e traballar con ela. A. é unha boa compañeira para camiñar día a día.


21:38

O con déixase acariñar polo mar calmo e a luz crepúscular…


21:39

Durante a terceira semana de xullo de 2008, asistín a un curso de verán en Pontevedra organizado pola UNED, sobre “Cine educativo e didáctico”. O coordinador da actividade era José Paz Rodríguez, Profesor da Facultade de Educación de Ourense. O esquema de traballo era máis ou menos o seguinte: presentación dunha película, proxección do filme e, posteriormente, debate/posta en común sobre a obra. En total, a sesión duraba unhas cinco horas de luns a venres. Aínda que pareza incrible, non saïamos cansos nin aburridos. O máis interesante da mañá, concluïamos todos: “escoitar a Paz”.


21:39

Paz, sentábase nunha silla no medio da aula e falaba despacio, sen perder o sorriso; cada pouco, facía unha paradiña… e continuaba. Un profesor que consigue entusiasmar ao público! Un grupo de alumnos adultos (estudantes e docentes) en pleno verán, podedes imaxinar a escena? Recordaba aos avós (non pola idade, senón polo xeito) que tan ben saben narrar, recreándose en cada palabra, en cada recordo, sen présa, pois saben que dispoñen de todo o tempo do mundo! El contábanos, abraiado, as súas experiencias cos nenos e nenas dun pobo da India aos que el visitaba e axudaba cada ano; e insistía, sorprendido, na falta que tiñan de todo, dos recursos máis básicos para sobrevivir e inda así sempre sorrían e conservaban a capacidade de alegrarse e amosarse moi agarimosos e agradecidos polo máis mínimo detalle que tiveses con eles.

-Eles só posúen o que cada día lles trae. Teñen moito que ensinarnos e nós que aprender deles! Danche tanto cariño!
Saltan de ledicia ante unha caixa de cores!!! Unha simple caixiña de lápices de cores…

Nun momento dos seus relatos, falando da necesidade de fomentar os valores na educación e de aprender a identificar e xestionar as emocións, José Paz, afirmou:

-Mirade, se conseguides axudar a desarrollar a sensibilidade para que os vosos alumnos sexan capaces de desfrutar dunha posta de sol, xa é moito!


21:43

Como corría unha brisa fresquiña, tiven que botar man da toalla que levaba na bolsa e improvisar unha capa para abrigarme. A mesma toalla que pola tarde me servira para protexerme da area que o sol abrasaba.


21:43

Os tons alaranxados dos últimos raios de luz, intensificaban as cores do vestido.


21:43

E aquel ventiño do norte abaneaba a tea con tal forza, que mesmo parecía que me quería empuxar cara o mar coma se fose un barquiño de vela…


21:43

...unha vela de cores…


21:44

Ao cair da tarde
Penso sempre mais
E a luz que me invade
São as cores naturais


21:45

Un zoom


21:45

Outra gaivota busca a claridade do leste.


21:47

Cada figura
que passa por mim
nem me perturba
e eu fico assim


21:55

Do laranxa ao vermello…


21:57

Desde o balcón do miradoiro, comtemplo as últimas imaxes dese espectáculo marabilloso.


21:58

Longe me leva este silêncio
e o sentir que se altera
são as cores do sol


21:59

Un día máis que remata. Renace o silencio.


21:59
E eu fico encantado
e eu sinto-me a arder
quando o dia se apaga
fica tanto para ver