miércoles, 26 de noviembre de 2008

Onte


Forno, pas e peneira



Zafra



Moa



Fuelle



Ferramentas



Martelo, cincel e punteiro



Serrón


Labranza


Pipo

Sombreiros de palla

martes, 18 de noviembre de 2008

Fechos






Este vídeo xa o puxen noutra entrada que levaba por título Portas. Xa que, fechos, fechaduras, chamadores, trancas e trinquetes van sempre xuntos, quixen traer de novo esta reportaxe etnográfica. A min gústanme moito as fotos e tamén a música de Luar Na Lubre. Chamoume a atención a variedade de portas cos seus fechos que se poden atopar por toda Galicia. Algunhas son moi sinxelas, pero non por iso de menos valor e encanto. As fechaduras antigas e a súa simboloxía, teñen moito que ver coa nosa cultura.
Algunhas das portas das fotos que eu traio, foron pintadas recentemente. O excesivo brillo da pintura, fai que os fechos e chamadores destaquen menos, unha pena! Subín as fotos en tono sepia, para disimular un pouco. Só as dúas primeiras conservan a cor natural da madeira, envellecida e embelecida polo paso do tempo, que sorte!


sábado, 15 de noviembre de 2008

Castañas





Polo San Martiño, castañas e viño.






Flan de castañas


Ingredientes:

- 4 ovos
- 2 vasos de leite
- 6 culleradas de azucre
- 200 gr. de castañas cocidas
- caramelo líquido

Preparación:

Bater os ovos. Engadir o leite, o azucre e as castañas cocidas. Remover ben todo. Verter no molde previamente bañado co caramelo. Cocer ao baño María ou no forno ata que calle. Deixar enfriar e desmoldar. Pódese servir con nata ou xeado. Se o prefires, cun chorriño de licor.

Como diría Arguiñano, rico rico!

martes, 11 de noviembre de 2008

Ao quentiño


Outono. Novembro. Días de chuvia. Tempo de quedar na casa ao quentiño. Que gusto! O pasado domingo, mentras facía estas fotos, recordaba a lareira que hai anos ocupaba a actual cheminea. A miña avoa gustáballe estar alí porque dicía que na “cociña nova” non entraba en calor, que lle enfriaban as costas. Lembro as reunións polas noites arredor do lume: as brasas, as castañas asadas, os tizóns, os contos… A miña avoa encantáballe contarnos historias e lendas que nós escoitabamos con moita atención. Sempre lle pediamos que as repetira; ela, desculpábase dicindo que era tarde ou que estaba cansa. Gustáballe que lle rogaran, nós ben sabiamos que desfrutaba narrando os contos unha e outra vez. Se estaba de moi bo humor, incluso nos cantaba ou recitaba algunha cantiga de cando fora moza. Brillábanlle os ollos e poñíase tan contenta!
Lembrei tamén o olor a roupa quentiña: ela sempre se encargaba de pasar as toallas e os pixamas polas chamas antes de tomar o baño, “para sacarlles o frío” –dicía.
Onte pola noite, mentras vía as fotos, pensaba no enlace para este post. Barallando varias posibilidades, decidín traer un fragmento de Cartas de inverno. Esta é a obra que están a ler os meus alumnos e, estalles gustando! (Causoume sorpresa porque até agora non eran moi aficionados á lectura…). Ler as intrigantes cartas ao pé do lume, sería unha boa opción para unha fermosa tarde de outono.


Querido Xabier:
Esta vai ser unha carta breve, xa empezo a estar amolado por non ter noticias túas. Pero hoxe tiña que escribirche, aínda que só sexa para dicirche que dende esta data tes un cuarto á túa disposición para cando queiras vir. Esta noite durmín na miña nova vivenda por primeira vez. Puiden terme mudado hai xa uns días, pero preferín non entrar ata que non estivese todo completamente arranxado. [...]
Así que aquí me tes completamente illado, como eu quería. O ceo, as montañas, o mar aló ao lonxe, na liña do horizonte. Algunhas casas espalladas por aquí e acolá, pero o suficientemente afastadas como para sentir a presenza da soidade. E esta luz, sobre todo esta luz, invernal e clara a un tempo, tan diferente da do ceo de Berlín. Que máis podo pedir, amigo Xabier? Claro que o meu illamento ten trampa, que para iso estamos na aldea global, cun pé no século XXI. Mandei instalar fax e teléfono, ademais de poñer unha antena parabólica que me permite ver todas as canles de televisión ás que estou afeito. [...]
Sabes o que che digo, querido Xabier? Pois que quizais sexa verdade que as pantasmas entraban no lote, xunto coa casa e todo o que contiña. Se eu non fose unha persoa culta, unha persoa que percorreu medio mundo e xa escoitou todas as historias, pensaría agora que os paisanos tiñan algo de razón no que contaban e que, efectivamente, a vivenda que merquei ben merece o cualificativo de enmeigada.
E non o digo porque non me encontre a gusto nela; ao contrario estou encantado e xa comecei a traballar con intensidade. Pero estes días están a ocorrer algúns feitos para os que só atopo dúas explicacións: ou a casa está verdadeiramente enmeigada ou alguén me quere tomar o pelo aproveitando toda esta leria das supersticións. E como eu en pantasmas non creo, está claro cal é a opción que queda. [...]
Agustín Fernández Paz. Cartas de inverno.


sábado, 8 de noviembre de 2008

Fragancias



Una vez en lo alto, Ana pareció satisfecha con la vista. En las alturas el ruido de los ríos se pierde y reina un extraordinario silencio, que sólo es interrumpido por el canto de las tobías y el rumor de la brisa entre las retamas. El pelaje de Beaune y los bajos de nuestros pantalones estaban impregnados de olor a romero por el roce de los matorrales a través de los que habíamos pasado, y la fragancia se había hecho más interesante con la adición de lavanda y distintas variedades de tomillo, aunque había quedado matizada por el roce de algún que otro macizo de maloliente ruda.
Allá abajo, las mansas y claras aguas del Río Cádiar se mezclaban con el raudo caudal del río Trevélez, de aguas más oscuras, y juntas se precepitaban estrepitosamente por el rocoso cauce hasta el desfiladero de El Granadino. El Valero se encontraba en el triángulo más oriental de los tres que formaban los ríos al confluir. Nos sentamos en un montículo y nos pusimos a trazar la linde del terreno, que por el lado sur llegaba, descendiendo por la empinada pendiente, casi hasta el borde del agua, y por el norte se allanaba en extensos campos ribereños.

Chris Stewart. Entre limones.


miércoles, 5 de noviembre de 2008

Chuvia



La lluvia
Bruscamente la tarde se ha aclarado
porque ya cae la lluvia minuciosa.
Cae o cayó. la lluvia es una cosa
que sin duda sucede en el pasado.
Quien la oye caer ha recobrado
el tiempo en que la suerte venturosa
le reveló una flor llamada rosa
y el curioso color del colorado.
Esta lluvia que ciega los cristales
alegrará en perdidos arrabales
las negras uvas de una parra en cierto
patio que ya no existe. La mojada
tarde me trae la voz, la voz deseada,
de mi padre que vuelve y que no ha muerto.
Jorge Luis Borges

domingo, 2 de noviembre de 2008

sábado, 1 de noviembre de 2008

Soidade


Soledad

Un manso río, una vereda estrecha,
un campo solitario y un pinar,
y el viejo puente rústico y sencillo
completando tan grata soledad.
¿Qué es soledad? Para llenar el mundo
basta a veces un sólo pensamiento.
Por eso hoy, hartos de belleza, encuentras
el puente, el río y el pinar desiertos.
No son nube ni flor los que enamoran,
eres tú, corazón, triste o dichoso,
ya del dolor y del placer el árbitro,
quien seca el mar y hace habitable el polo.
Rosalía de Castro.