viernes, 31 de diciembre de 2010

Un brinde

Escaparate en Porto. Un pouco de todo...
.....................
Podes pedir un desexo, ou dous, ou tres...


Un brinde e os meus mellores desexos para o 2011.
Unha copiña á vosa saúde!


E tamén un brinde pola nosa Galicia!

lunes, 27 de diciembre de 2010

Pan e Circo



DRAG
pan s.m. 1. Alimento feito dunha masa de fariña, auga, sal e lévedo, que fermenta e coce ó forno e pode ter diversas formas. OBS. Pode facerse de trigo (tamén chamado pantrigo), de centeo ou de millo (só ou mesturado con outro cereal: pan de broa).

Tamén podemos engadir o pan de xamón. Como só vivín alá dous aniños, non tiven tempo de coller o acento nin tampouco de aprender a preparar este delicioso pan, mellor que nolo explique un venezolano:


DRAG
circo s.m. 1. Lugar onde os romanos realizaban espectáculos, con chanzos para os espectadores. 2. Recinto circular estable ou ambulante onde os artistas realizan diversos exercicios de ximnasia, acrobacia, doma de animais, espectáculos de pallasos, etc., para un público que está arredor do escenario.

E xa que estamos en festas, convídovos a unha sesión de espectáculo circense:

jueves, 23 de diciembre de 2010

Conversas


Ao fío destes parrafeos, lembrei outras conversas:

-Boas tardes! E logo póñense á sombra?
-Pois si, muller, estamos aquí á sombra e ó fresquiño mentres contamos dous contos. Os vellos, que imos facer?
-Moi ben! Ata logo!
-Ata outro día, muller. E cando pases, fala sempre...

Continuei o meu camiño e axiña escoitei:

-Oes, e quen era esa rapaza que nos falou? -preguntou Inocencio.
-É a máis vella de Ramón do Campo. Os anos pásanche... -respondeu Avelina. Mira, e que foi o que nos dixo?

Inocencio quedara sen vista, estaba totalmente cego dende había tempo. Durante o inverno, pasaba o día ao pé da lareira. Cando chegaba a primavera e ata entrado o outono, saía para fóra. Sentaba nunha cadeira no corredor e, nos días de máis calor, baixaba ata o cuberto da eira. As persoas que pasaban por diante da súa casa sempre lle falaban. Aos veciños máis vellos, recoñecíaos; aos demais, saudábaos sen saber quen eran.

Avelina, unha veciña que vivía enfrente, acercábase a visitalo case todos os días; os dous pasaban horas e horas parrafeando. Avelina, pouco a pouco, fora perdendo o oído, era necesario falarlle moi alto e estar cerca dela, para que puidese escoitar e entender o que lle dicían. Pois aquela era a escena: ela saudaba cun aceno e un sorriso e el contestaba aos camiñantes con agradecidas palabras. Cando a xente marchaba, el repetíalle a ela o que acababa escoitar e ela explicáballe a el de quen se trataba. E así pasaban as tardes.

Avelina quedara viúva o mesmo día no que nacera o seu último fillo. Sempre se lamentaba, pero con resignación:

-Quedei viúva e con oito fillos (situámonos no ano 1936, sen máis comentarios...). Crieinos a todos pasando moitos traballiños... e agora estou aquí soa...

Avelina vestía de loito riguroso de pés a cabeza, tan só se permitía levar un mandil de "alivio". Tiñas que acercarte ben para apreciar as fínísimas raias brancas debuxadas na tea negra. Por debaixo do pano da cabeza, tamén negro indiscutiblemente naqueles tempos, asomaban os cabelos brancos e uns zarcillos de ouro en forma de aro que lle regalara unha filla que vivía en Italia. Nun dos petos do seu mandil, sempre levaba algúns carameliños, ou noces, ou castañas, ou cereixas, ou galletas, ou melindres... Como lle gustaba dar larpeiradas aos rapaces!

-Toma, rapaza -e sorría... (Os seus netos, tamén vivían lonxe).
-Gracias!!
-Que sexa por moitas veces!

Nos últimos anos da súa vida, ía pasar os meses de inverno cunha filla que vivía en Valencia; alí, desfrutaba do soliño e da compaña da súa familia. Á volta, traíanos laranxas e unha chea de historias que contar! A ela non lle gustaba nada o ambiente da cidade nin a xente que alí vivía. Como tamén acostumaba visitar á miña avoa, tiven o pracer de escoitar os seus relatos en incontables ocasións. Poderíamos imaxinala semellante á avoa Herminia de Cuéntame;-) "Eu non lles falo castellano, caa!! Se me queren entender, que me entendan..."-dicía, re-cal-can-do cada palabra!
Avelina era todo agarimo! Viviu máis de noventa anos.
Inocencio, era apacible e comprensivo. El viviu ata os cento un!


Onte, durante unha "reunión de traballo", un compañeiro comentounos acerca dunha visita realizada cuns alumnos a unha residencia xeriátrica da zona. X. C. afirmaba que a experiencia fora moi interesante. Os anciáns explicaban como vivían cando eran máis novos e emocionábanse ante a visita dos estudantes. Eles, entre outros comentarios, seica dicían que lles estrañaba que tantos vellos estivesen nunha Residencia...

Chega o Nadal e, para min, é tempo de recordar os soños dos nenos e as conversas dos avós. E pouco máis.

Achégovos un vídeo que descubrín hai tempo.
Lévoo escoitado tantas veces!

Eran outros tempos...

jueves, 16 de diciembre de 2010

Tecidos


Aos cen anos

A idade media da vida no chamado primeiro mundo vaise achegando aos cen anos [...]

O doutor Valentí Fuster, ese mestre cardiólogo que transmite saúde con palabras coma se descifrase tamén a gramática do corazón, fala coa sinxeleza dunha alternativa ideal para a saúde persoal e para o contorno: unha segunda existencia vivida en clave comunitaria. Ter unha vellez activa, non para seguir competindo por xerarquías ou posesións, senón comprometida con causas sociais. Poderíamos dicir con humor: despois da xubilación, a revolución.

A proposta de Fuster, compartida por tantos outros, ten un sentido práctico e moral. A solidariedade é un xeito, talvez a mellor, de autoaxuda. Converter en medio ambiente iso que os loitadores doutro tempo chamaban "axuda mutua". [...]

Dividir o mundo por idades, por xeracións, é unha visión moi superficial da humanidade. Pode ser útil para politólogos, sociólogos e, sobre todo, para expertos en mercadotecnia. Por iso é tan suxestiva, tan revolucionaria, esa proposta de voltear con sentimentos a pirámide de idade.

-Onde vas coa bici avó?

-Vou cambiar o mundo, rapaz.

Manuel Rivas. A corpo aberto.

Falando de lazos e tecidos interxeracionais, acordeime deste filme:

La bicicleta (ficha técnica)

La bicicleta (trailer)

viernes, 10 de diciembre de 2010

En pé

...
seguir en pie
quiere decir coraje
...
M. Benedetti
(EN PIE)

martes, 7 de diciembre de 2010

Pasadizo


ETERNA SOMBRA
[...]
Soy una abierta ventana que escucha
por donde va tenebrosa la vida.
Pero hay un rayo de sol en la lucha
que siempre deja la sombra vencida.
Miguel Hernández

domingo, 5 de diciembre de 2010

Cru


La perfección es el regreso. Por eso sólo está al alcance de las civilizaciones decadentes: es Japón, donde el refinamiento ha alcanzado cotas sin igual, en el corazón de una cultura milenaria que ha aportado a la humanidad sus más altas contribuciones, donde ha sido posible el regreso a lo crudo, realización postrera. Es en la vieja Europa, que, como yo, está sumida en una lenta agonía, donde se ha comido, por primera vez desde la prehistoria, carne cruda apenas aliñada con algunos aromas.
Lo crudo. ¡Cuán vano es creer que se resume en devorar sin más un producto no preparado!

Muriel Barbery. Rapsodia Gourmet.
(LO CRUDO)

domingo, 28 de noviembre de 2010

Por San Andrés...


NEVA pra atenuar o MUNDO.
Uxío Novoneyra