miércoles, 30 de diciembre de 2009

Finis Terrae


Abril. Nos primeiros días de Semana Santa. Chegamos a Fisterra cara o mediodía. Despois do xantar dirixímonos ao Faro. A tarde estaba fresquiña e o ceo un pouco nubrado. Zoaba o vento de poñente. Inda así, as vistas eran impresionates. A maioría dos peregrinos, chegaban ansiosos por alcanzar un dos puntos máis occidentais do continente europeo. E alí estaban, en Finis Terrae. Todos facían o mesmo: primeiro respiraban profundamente e ríanse con cara de grande satisfacción; a continuación miraban por un intre ao lonxe intentando divisar a liña difusa que marcaba o fin e sacaban unhas cantas fotos, disparando con rapidez; despois collían o teléfono móbil e chamaban para comunicar aos seus achegados as espectaculares e marabillosas panorámicas que estaban presenciando. Moita ilusión e algarabía pero apenas duraba uns minutos. Présa, présa e máis présa.
No medio daquel xentío, había un home que non parecía ter tanto apuro. Situouse a un lado, cravou a mirada no horizonte e permaneceu inmóbil, coas mans afundidas nos petos da chaqueta. Ocurréuseme pensar que, seguramente, quería esperar a que a aglomeración rematase para poder quedar só. Nós tamén nos asomamos ao cantil e sacamos fotos, con certa calma; non tanta como eu quixese. O home seguía alí, parado, coma unha estatua…viva. Pero había que marchar. Eu sentía certa curiosidade por ver cal sería a súa reacción. Avanzou uns pasos e alí quedou, só fronte ao mar… Por fin!,-pensaría el. Todo era quietude. Que sorte! Mentres me afastaba, puiden ver como sacaba unha cámara e se dispuña a atrapar as imaxes soñadas dende o Cabo de Fisterre, con absoluta tranquilidade. Seguramente, despois, se sentaría e desfrutaría da paisaxe marítima. Respiraría o aire puro, gravaría nas súas retinas aquela luz do atardecer, retería nos seus oídos o son das olas, saborearía o sal que traía o vento e acariciaría a paz que alí reinaba. Por que non? Xa postos a imaxinar…
Podedes chamarme cotilla. Pero apoderouse de min a intriga ao observar as reaccións tan diferentes entre os visitantes. E pregunteime: ás demais persoas, daríalles tempo de mirar ao mar e sentir algunha emoción especial? Cando regresasen ás súas casas, serían capaces de recordar algunha sensación ademais de ver as fotos? Algúns deles recorreran moitos kilómetros co único obxectivo de chegar a Fisterra. De verdade vivirían ese instante conscientemente, palpitarían os seus corazóns de alegría?
O home do pelo branco e o sombreiro gris, sen dúbida, soubo gozar daquel momento naquel lugar e descubrir un paraíso…

lunes, 28 de diciembre de 2009

Feliz Ano!






Praza Maior , Ourense.

Que tengamos suerte,
que encontremos
todo lo que nos faltó ayer.
Y así toma todo el fruto que pueda dar
el camino que, poco a poco, escribes para mañana.
Que mañana faltará el fruto de cada paso;
por eso, a pesar de la niebla, debes caminar.
Si vienes conmigo
no pidas un camino llano
ni estrellas de plata
ni una mañana llena de promesas,
solamente un poco de suerte,
y que la vida nos dé un camino
bien largo.

miércoles, 23 de diciembre de 2009

Boas Festas


Uns soños nacen, permanecen e dá gusto estar neles. Outros, vanse perdendo pouco a a pouco. Así, xa hai tempo que estas datas a min me aportan ben pouco. Mais iso non quita que, de corazón, vos desexe Boas Festas!


domingo, 20 de diciembre de 2009

Con calorciño


Descansar.
Oír o son das cores e ver as palabras.
Escoitar os acordes dunha guitarra.



Oír o son das cores

Para o pintor Wassily Kandinsky a acentuación da cor tiña o efecto dun “instrumento sonoro”. É verdade, pódense oír as cores. Por suposto, sentímolas. Outro pintor, Mark Rothko, consideraba que non se podían utilizar as cores na expresión artística á marxe das paixóns humanas. Por iso hai cadros non figurativos, como ocorre no expresionismo abstracto que nos transmiten emocións cunha forza máis intensa que outros cadros realistas realizados con intención dramática. Na súa composición, as cores falan, poden artellar un relato e, sobre todo, suxiren unha natureza musical.
Pensei nesa idea de Kandinsky, a sonoridade da cor, cando un amigo, nunha conversa que se ía tensando sen propoñérmolo, me mirou confundido e dixo: “Espera a que poña as gafas. Sen lentes non oio ben.”
[…]
Non pensara nunca nesa relación entre ver e oír. O meu amigo puxo as gafas e relaxouse a conversa. Se cadra porque el oía mellor ou porque eu me expresaba agora con máis cautela, temeroso de que os seus lentes tivesen o poder de ver as miñas palabras. A cor das miñas palabras. E que a tonalidade me delatase, revelase matices que a min mesmo me escapaban. Oímos coas cores e vemos coas palabras.
O xeito de ver a realidade ten unha estreita relación co xeito de falar, co noso “discurso”. A vella crenza de que o rostro é a expresión da alma, do interior do ser humano, radica sobre todo no xeito de mirar. Sería absurdo definir un carácter humano por ese trazo, mais sabemos moi ben que hai “miradas que matan” e miradas que “transmiten paz”, miradas cálidas ou frías. Os ollos son coma un filme invertido, que se proxecta fóra do cuarto escuro da mente. Polo tanto, coma nos filmes, os ollos expresan segredos que a un lle gustaría reter, mais tamén poden enganar coma bos actores. Igual que ocorre coa linguaxe.
Segundo a oftalmoloxía, hai dúas grandes formas de mirada na natureza. Poderiamos resumila na mirada de dous seres: a aguia e a lebre. A mirada do depredador e a mirada do ser en vilo. A disposición dos ollos do cazador carnívoro e a do pacífico herbívoro. O ángulo de visión da aguia é de 90º, polo que a súa área de cegueira é moi grande, duns 270º. […]
A lebre, polo contrario, case non ten área de cegueira. O seu campo de visión acada case todo o contorno. Se intúe o perigo, a súa primeira defensa é quedar quieta, mimetizada na paisaxe. E ver. Velo todo arredor. Ver todo o posíbel. Os seus ollos son a súa salvación.
A mirada do ser humano ten, en principio, as características dos depredadores. Só ve de fronte. A súa área de cegueira é moi grande. Aprender a ver como as lebres e oír o son das cores. Velaí a máis apaixonante metamorfose.

Manuel Rivas. A corpo aberto.
Unha ollada ‘indie’ do local universal.


sábado, 19 de diciembre de 2009

Futuro


O futuro pertence a quen cre na beleza dos seus soños.

Eleanor Roosevelt


Interésame o futuro porque é o lugar onde vou a pasar o resto da miña vida.

Woody Allen

O futuro é algo que cada cal alcanza a un ritmo de sesenta minutos por hora, faga o que faga e sexa quen sexa.

C. S. Lewis

Nunca penso no futuro. Chega enseguida.
Albert Einstein

Presente

Os nenos non teñen pasado nin futuro, por iso gozan do presente, cousa que rara vez nos ocorre a nós.
Jean de la Bruyere
Ás veces estamos demasiado dispostos a crer que o presente é o único estado posible das cousas.
Marcel Proust
Cando a vida che presente razóns para chorar, demóstralle que tes mil razóns para rir.
Anónimo

miércoles, 16 de diciembre de 2009

Un sorriso


Coma o teu sorriso nun día gris.

Sara Tavares- Ponto de luz


Creio que foi o sorriso,
o sorriso foi quem abriu a porta.
Era um sorriso com muita luz
lá dentro, apetecia

entrar nele, tirar a roupa, ficar
nu dentro daquele sorriso.
Correr, navegar, morrer naquele sorriso.

Eugénio Andrade

domingo, 13 de diciembre de 2009

Igrexa...


San Martiño de Lalín de Arriba (Lalín).
Igrexa románica do século XII.


Camiñando camiñando, chegamos á porta do "I":
Igrexa, irmáns, idade, imaxe, illa, illote, inverno, inzar, inquedo, improvisación, ideoloxía, impulsar, imprudencia, impureza, imprescindíbel, igualdade, ilusión, imaxinación, imperfección, imprevisto, inactividade, inadaptabilidade, inapreciable…


Iago, Ignacio, Igor, Ildefonso, Imelda, Indalecio, Inés, Inocencia, Iolanda, Iria, Irimia, Iris, Irma, Isabel, Isaac, Isaura, Isidoro, Isidro, Ismael, Isolina, Iván…

domingo, 29 de noviembre de 2009

En Bari


Entre actividade e actividade,
una passeggiata a Bari.
Despois do xantar.
Á noitiña, na entrada do burgo antigo.


Pola mañá, no peirao. Que ben ole o peixe fresco!




Comezamos a visita polo burgo antigo.






As hedras, sempre verdes.



Camiñamos despacio, mentres desfrutamos dos ocres e grises, as cores do outono.



Xa caeron as follas.


Basílica di San Nicola



Artesanía, para deterse...





Adentrámonos na zona antiga da cidade de Bari.




De moda...







Creo que o feito de que o ceo estivese nubrado e a falta de luz, fixo que me centrase máis nas vivas cores das verduras, hortalizas e froitas dos diversos postos que ía atopando polas rúas.


As froitas de mazapán, típicos doces elaborados con moita améndoa. Saborosos. Inda que, para o meu gusto, con demasiado azucre!


Un recuncho con encanto.





A tranquilidade e amabilidade dos transeúntes.
Saborosas hortalizas en conserva.


Aceitunas secas, apetitosas.
Castello Svevo di Bari


A vida nos barrios, a realidade, o máis auténtico...

O Teatro Petruzzelli, outra realidade ben distinta, para soñar...





Chega a hora de descansar.


O último día pola mañá, un cafeíño (cappuccino molto caldo), para espertar e rematar a xornada. Mentres, miraba pola ventá: continuaba o gris azulado no ceo e no mar.