Unha mañá ao espertar, hai moito, moito tempo:
- Avoa, avoa, ven ver!
- Que foi o que pasou?
- Os tellados, é coma se estivesen todos cubertos con terróns de azucre…!
Agora xa non son tan amiga do azucre, mais sígueme gustando mirar aos tellados cubertos de branco.
- Avoa, avoa, ven ver!
- Que foi o que pasou?
- Os tellados, é coma se estivesen todos cubertos con terróns de azucre…!
Agora xa non son tan amiga do azucre, mais sígueme gustando mirar aos tellados cubertos de branco.
4 comentarios:
DOZURA e TENRURA.
Parabéns e Bo Ano!
Tellas de caramelo!Dame ganas de pillar unhas cantas...
Unha aperta doce, Aura.
Esquecín preguntarche:que lle pediches ós reis, amiga soñadora?
O contiño anónimo,FABULOSO.
Sírvete, Bea, non te prives. Se te fixas (e non é casualidade), hai doce filas de canles. En cada unha haberá unhas trinta tellas (non me parei a contar, tan detallista non son); a fila do fondo ten menos (polo enfoque e a perspectiva), pódela deixar para o mes de febreiro que é máis curto...
Que lle pido aos Reis? Que non nos falte a ilusión.
Publicar un comentario