"...E eu aprendín a estar ben cando estou ben."
Palabras de Amor Para Mi Esposo
Hace 5 años
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Datos persoais
Outras ligazóns
Á beiriña do Asneiro
Os sorrisos do Asneiro
O leito do Asneiro
Carballos de Souto
O Río Deza
O Río Lérez
A Lanzada
O solpor na Lanzada
7 comentarios:
Aquí, de frente, pódese revivir ese ánimo que enche ao pisar por estes espazos: que ben!
Entre as miles de citas que se recollen de Bukowski (vai á wikiquote e verás), atopo esta:
Que non te enganen. A vida empieza aos sesenta
O comentario de Xosé recórdame o que lle contestaba Mafalda ao seu pai cando éste lle dicía que comenzaría a vivir cando casara, alá polos vinte ou trinta anos: "Entón, para que nacemos tan pronto?"
Pregúntome se non se pode pasear ás reboladas...
Neves, verdade que convida a pisar este espazo verde, limpo, coidado e tranquilo, de incipiente primavera?
Xosé, coa túa venia, eu cambiaría o verbo comenza por "continúa" (e que me desculpe Bukowski), só é un pequeno matiz... persoal.
Andrea, eu sonche unha gran fan-admiradora de Mafalda! Que ben razoaba aquela rapariga!!
Chousa, paréceme que este xardín é demasiado chairo para o teu propósito. Ademais, non sei se as autoridades de Viana do Castelo cho permitirían...
Apertassss
Estamos aquí para desaprender las enseñanzas de la iglesia, el estado y nuestro sistema educativo. Estamos aquí para tomar cerveza. Estamos aquí para matar la guerra. Estamos aquí para reírnos del destino y vivir tan bien nuestra vida que la muerte tiemble al recibirnos.
Ch.Bukowski
sonche tan lenta, que a primeira vez que vin esa cita, que tamén foi na conversa ultramarina,
tardei un anquiño en comprendela...
Desta volta paso do céspede e do verde, atráeme máis a terraciña: mentres miraba a foto percorrendo o paseo con ela ampliada, a ensoñación era:
estar nunha silla da terraza ben repantigadiña,
a música intensa (last breath, uf) soando pegadiña ás miñas orellas a través dos cascos,
un zume de laranxa con hibisco (que o teño que probar) enriba da mesa,
e a vista repasando as manchiñas das árbores e observando a xente que pase...
e que fose un día sin sombras no horizonte dos pensamentos.
Publicar un comentario