Palabras de Amor Para Mi Esposo
Hace 5 años
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Datos persoais
Outras ligazóns
Á beiriña do Asneiro
Os sorrisos do Asneiro
O leito do Asneiro
Carballos de Souto
O Río Deza
O Río Lérez
A Lanzada
O solpor na Lanzada
10 comentarios:
Encantame o día que vai.
Pero vendo as túas fotos tiven de pronto unha saudade da chuvia orballada, esa tan miuda tan miuda que parece que non chove e só é que nos naceron perliñas no pelo;
e só é que a natureza correu os visillos e detrás deles están eses muiños.
Non estorba a paz, a quietude, o estrondo da auga... non; ó contrario, presérvaa.
Volverei para mirar a ruta dos muíños e todo outra vez.
(agora chegoume con estender a vista)
bicos e desexos de un feliz finde para tí.
E logo non é Galicia bonita?
:)
Claro que temos unha Galicia bonita, linda e fermosa.
E ti, dona Zeltia, canta inspiración tes!!! Grazas.
Bicos virtuais..
" Debullar e moer... é do que máis me acordo de cando eu era neno "
Así cóntallo Francisco, ás súas netiñas.
Unha aperta, O.
"O que rico quer ser, istas cousas ha de ter: cabras, ovellas, abellas e muíño onde moer"
Outra:
"No puede impedirse el viento. Pero pueden construirse molinos."
De pequeno aínda vivín algo o de ir o muiño con meu pai. Lembro que colliamos algunhas troitas do río (había moitas daquela) e que as agachabamos no saco da fariña para poder levalas para a casa.
Recordo debullar... e gustábame.
Ir ao muíño, xa non. Coa chegada dos aparellos eléctricos, rematou a maxia da auga da presa, o rodicio, as moas e tamén o oficio do muiñeiro. Vantaxes e desvantaxes da evolución.
Os muiños encerran, aínda hoxe, todo un mundo que mistura o máxico co romántico. Gústanme.
Bicos moidos
Tería eu seis ou sete anos cando os meus pais alugaron "a casa do río" para pasar o verán. Atopábase nunha revolta do río Mendo, xusto ao lado do muíño da aldea,e tiña diante un terreo cha plantado de abeleiras e detrás unha especie de piscina de auga represada. Foi aquel o territorio dos nosos xogos, que non tiñan máis límite que estar puntuais á hora do xantar, da que nos avisaba, con puntualidade británica, a sirena que tiñan na casa " os de Valladares" que soaba por toda a aldea ás dúas en punto.Alí aprendimos a nadar, a tirarnos de cabeza desde "el árbol caído", a andar en bicicleta, a construir balsas (que nunca flotaban)coas que tiñamos o sono de chegar ata o mar, a facer cabanas no monte...Xa na tardiña, cansos, sentabámonos no banco do muíño escoitar os contos do muiñeiro que, creo eu, disfrutaba un pouco facéndonos pasar medo...Pasou o verán e tornamos ás rixideces da vida na cidade, pero eu aínda ulo o recendo da fariña acabada de moer.
Publicar un comentario