Entre los gestos del mundo
recibí el que me dan las puertas.
En la luz yo las he visto
o selladas o entreabiertas
y volviendo sus espaldas
del color de la vulpeja.
¿Por qué fue que las hicimos
para ser sus prisioneras?
...
Gabriela Mistral
O noso lugar está dentro da sinfonía da natureza
7 comentarios:
Pódese?
Éste é un cancelo sen pecho; sempre está cerrado e aberto ao mesmo tempo:)
Dame a min que é un deses para que non escapen as ovelliñas.
Sempre me fixo gracia a xente que conta nelas para dormirse, claro que daquela non fai falta abrir o cancelo todas se volven saltarinas...
Biquiños. O
Alomenos pola miña terra xa non se ven cancelos coma ese.Ti sempre tan observadora, Isa.
Teño uha nutrida colección de cancelas e canceliños; e -mira ti por onde, eu tamén os vexo sempre como unha porta aberta. Terei alma de ladrón ou espíritu libertario? (vaaaale, algo libertino tamén).
Bicos sin cancelas
sabes qué?
non sabía o que era vulpeja.
busqueino no R.A.E. on line
e
cuspiumo na cara!
rinme soa
moito me gustou o comentario que me deixaches no post de onte!, outra vez esas coincidencias... xa che contestei alí.
pero, desta volta eu de cancelos e portas, non teño ningún!
Quedei a pensar no de qeu está á vez aberto e pechado, [que non reparara eu niso]
e recordáchesme a canción esa de
pedro guerra:
"daniela por dentro está llena de puertas, unas cerradas otras abiertas.
daniela por dentro está llena de puertas, a veces sales a veces entras"
non sei como chegan as cancións onda min,
case nunca (ou nunca) as vou buscar.
un cancelo é como unha porta franca.......
Publicar un comentario