As cañotas

Cortas unha árbore. Co tronco podes frabricar unha porta, unha ventá, un banco, un moble xeitoso ou unha fermosa peza de decoración. As pólas, aprovéitanse para facer leña que despois se queima nos fogares e axuda a pasar as frías tardes do inverno. Quedan as cañotas (non atopei o termo equivalente no DRAG), a parte constituída polas raíces e o comezo do talo. Os madeireiros non as queren porque non lles serven para nada e o dono vese obrigado a pedir axuda a alguén que llas leve do eido, ou ben as amorea nun recanto para que non lle estorben. Se queres queimalas, ten que pasar tempo para que sequen. A solución máis habitual é esperar a que elas soas vaian podrecendo pouco a pouco.
Pensar que foron esas raíces as que sustentaron aquela árbore durante os anos da súa vida, ás veces ata máis de cen. Pero agora, como xa non son útiles, son despreciadas. E a min que me dá por reparar nelas… A algunha das que aparece nas imaxes, ata lle poría un marco. Para min, si que teñen beleza as cañotas!

“Envellecer é obrigatorio, crecer é opcional”

Cando envellecemos, a beleza convírtese nunha calidade interior.
Ralph Waldo Emerson

Na xuventude aprendemos, na vellez entendemos.
Marie von Ebner Eschenbach

Un home non envellece cando se lle enruga a pel senón cando se enrugan os seus soños e as súas esperanzas.
Anónimo

Os primeiros corenta anos de vida dannos o texto; os trinta seguintes, o comentario.
A. Schopenhauer

Unha fermosa ancianidade é, ordinariamente a recompensa dunha fermosa vida.
Pitágoras

La vie en rose - Louis Armstrong