Finis Terrae

Abril. Nos primeiros días de Semana Santa. Chegamos a Fisterra cara o mediodía. Despois do xantar dirixímonos ao Faro. A tarde estaba fresquiña e o ceo un pouco nubrado. Zoaba o vento de poñente. Inda así, as vistas eran impresionates. A maioría dos peregrinos, chegaban ansiosos por alcanzar un dos puntos máis occidentais do continente europeo. E alí estaban, en Finis Terrae. Todos facían o mesmo: primeiro respiraban profundamente e ríanse con cara de grande satisfacción; a continuación miraban por un intre ao lonxe intentando divisar a liña difusa que marcaba o fin e sacaban unhas cantas fotos, disparando con rapidez; despois collían o teléfono móbil e chamaban para comunicar aos seus achegados as espectaculares e marabillosas panorámicas que estaban presenciando. Moita ilusión e algarabía pero apenas duraba uns minutos. Présa, présa e máis présa.
No medio daquel xentío, había un home que non parecía ter tanto apuro. Situouse a un lado, cravou a mirada no horizonte e permaneceu inmóbil, coas mans afundidas nos petos da chaqueta. Ocurréuseme pensar que, seguramente, quería esperar a que a aglomeración rematase para poder quedar só. Nós tamén nos asomamos ao cantil e sacamos fotos, con certa calma; non tanta como eu quixese. O home seguía alí, parado, coma unha estatua…viva. Pero había que marchar. Eu sentía certa curiosidade por ver cal sería a súa reacción. Avanzou uns pasos e alí quedou, só fronte ao mar… Por fin!,-pensaría el. Todo era quietude. Que sorte! Mentres me afastaba, puiden ver como sacaba unha cámara e se dispuña a atrapar as imaxes soñadas dende o Cabo de Fisterre, con absoluta tranquilidade. Seguramente, despois, se sentaría e desfrutaría da paisaxe marítima. Respiraría o aire puro, gravaría nas súas retinas aquela luz do atardecer, retería nos seus oídos o son das olas, saborearía o sal que traía o vento e acariciaría a paz que alí reinaba. Por que non? Xa postos a imaxinar…
Podedes chamarme cotilla. Pero apoderouse de min a intriga ao observar as reaccións tan diferentes entre os visitantes. E pregunteime: ás demais persoas, daríalles tempo de mirar ao mar e sentir algunha emoción especial? Cando regresasen ás súas casas, serían capaces de recordar algunha sensación ademais de ver as fotos? Algúns deles recorreran moitos kilómetros co único obxectivo de chegar a Fisterra. De verdade vivirían ese instante conscientemente, palpitarían os seus corazóns de alegría?
O home do pelo branco e o sombreiro gris, sen dúbida, soubo gozar daquel momento naquel lugar e descubrir un paraíso…

Luar na Lubre - Hai un paraíso