Con calorciño

Descansar.
Oír o son das cores e ver as palabras.
Escoitar os acordes dunha guitarra.

Oír o son das cores

Para o pintor Wassily Kandinsky a acentuación da cor tiña o efecto dun “instrumento sonoro”. É verdade, pódense oír as cores. Por suposto, sentímolas. Outro pintor, Mark Rothko, consideraba que non se podían utilizar as cores na expresión artística á marxe das paixóns humanas. Por iso hai cadros non figurativos, como ocorre no expresionismo abstracto que nos transmiten emocións cunha forza máis intensa que outros cadros realistas realizados con intención dramática. Na súa composición, as cores falan, poden artellar un relato e, sobre todo, suxiren unha natureza musical.
Pensei nesa idea de Kandinsky, a sonoridade da cor, cando un amigo, nunha conversa que se ía tensando sen propoñérmolo, me mirou confundido e dixo: “Espera a que poña as gafas. Sen lentes non oio ben.”
[…]
Non pensara nunca nesa relación entre ver e oír. O meu amigo puxo as gafas e relaxouse a conversa. Se cadra porque el oía mellor ou porque eu me expresaba agora con máis cautela, temeroso de que os seus lentes tivesen o poder de ver as miñas palabras. A cor das miñas palabras. E que a tonalidade me delatase, revelase matices que a min mesmo me escapaban. Oímos coas cores e vemos coas palabras.
O xeito de ver a realidade ten unha estreita relación co xeito de falar, co noso “discurso”. A vella crenza de que o rostro é a expresión da alma, do interior do ser humano, radica sobre todo no xeito de mirar. Sería absurdo definir un carácter humano por ese trazo, mais sabemos moi ben que hai “miradas que matan” e miradas que “transmiten paz”, miradas cálidas ou frías. Os ollos son coma un filme invertido, que se proxecta fóra do cuarto escuro da mente. Polo tanto, coma nos filmes, os ollos expresan segredos que a un lle gustaría reter, mais tamén poden enganar coma bos actores. Igual que ocorre coa linguaxe.
Segundo a oftalmoloxía, hai dúas grandes formas de mirada na natureza. Poderiamos resumila na mirada de dous seres: a aguia e a lebre. A mirada do depredador e a mirada do ser en vilo. A disposición dos ollos do cazador carnívoro e a do pacífico herbívoro. O ángulo de visión da aguia é de 90º, polo que a súa área de cegueira é moi grande, duns 270º. […]
A lebre, polo contrario, case non ten área de cegueira. O seu campo de visión acada case todo o contorno. Se intúe o perigo, a súa primeira defensa é quedar quieta, mimetizada na paisaxe. E ver. Velo todo arredor. Ver todo o posíbel. Os seus ollos son a súa salvación.
A mirada do ser humano ten, en principio, as características dos depredadores. Só ve de fronte. A súa área de cegueira é moi grande. Aprender a ver como as lebres e oír o son das cores. Velaí a máis apaixonante metamorfose.

Manuel Rivas. A corpo aberto.
Unha ollada ‘indie’ do local universal.

Mark Knopfler - Wild Theme