En las pálidas tardes
yerran nubes tranquilas
en el azul………..
En las pálidas tardes
me cuenta un hada amiga
las historias secretas
llenas de poesía:
lo que cantan los pájaros,
lo que llevan las brisas,
lo que vaga en las nieblas,
lo que sueñan las niñas……..
Rubén Darío
6 comentarios:
Seica hai un azul que non vale, Aura. Cóntao Luísa Castro:
Filla,
¿sabes de onde vés? Vés
dun viveiro de mexillóns
en lata. Detrás da fábrica, onde podrecen
as cunchas
e as caixas de peixe. Un fedor imposible, un azul
que non vale. De alí vés.
Ah! Dixen eu, entón son a filla do mar.
Non.
Eres a filla dun día de descanso.
Ah! Dixen eu,
son a filla da hora do bocadillo.
Sí, detrás, entre as cousas que non valen.
Aínda así a min gústame o azul: o azul do mar e o azul do ceo; e ata o azul das paredes das aulas...:))
Bo verán, señor Fontane!
Sen azul o branco non tería o mesmo resplandor. Gústame o azul (e o verde tamén, e o vermello...)
Bicos azuis
Os azuis e os reflexos...
Grazas pola imaxe, un pracer para a vista e a imaxinación.
Boa viaxe!
Saúdos.
Aura, xa me sei o poema de carreiriña....cando vas desembarcar??
Un bico...e bo agosto. O
Iso digo eu...
Publicar un comentario