Pedras tinguidas de verde e cubertas de carriza ou brións.
A verdadeira arte é ver máis alá das frías pedras.
Anónimo
Pedras
Non é que as pedras sexan mudas;
só gardan silencio.
Humberto Ak´Abal
Anónimo
Pedras
Non é que as pedras sexan mudas;
só gardan silencio.
Humberto Ak´Abal
A pedra Sela
Enriba da pedra Sela medrou unha carriza marabillosa.
As outras pedras do valado esméranse todo o que poden para coidar a súa. Peitéana co vento, lávana co resío, mesmo van á peiteadora e piden xampús caros a Barcelona. Pero ningunha delas consegue unha carriza tan sedosa e brillante coma a de Sela.
Cando lle dá o sol, a carriza de Sela énchese de centos de verdes claros e parece un vestido de bailarina.
Cando lle dá a sombra, toma uns verdes sobrios e elegantes e parece un traxe de noite.
Se chove, as pingas forman perlas transparentes e orlas que relocen, coma as dun luxoso disfrace do entroido de Río.
Mesmo, se vén a seca, a carriza de Sela, cos seus tons azuis e grises, di tan bonita coma un mandilón dun neno fervello.
O día que cantou o cuco empezou a época en que as nenas e os nenos van aos niños. Hainos que só os van ver e que os vixían ata que nacen os pitiños, e despois espreitan cómo medran e cómo empezan a aprender a voar. Pero tamén os hai que levan os ovos, ou que os escachan, ou que, de haber pitiños, marchan con eles e os deixan tirados en calquera lado.
Filipe é dos que lles gusta ver que os paxaros aprenden a voar e que, cando emigran, lles di adeus coa man e berra:
-Boa viaxe! Deica o ano que vén!
Un venres de final de curso, Filipe foi aos niños. Subiu a un ameneiro en que aniñara un verderolo e, desde o alto, descubriu a Sela e a súa carriza. Baixou para vela máis de cerca.
Sela estaba co seu vestido de bailarina, o dos cen verdes claros, e Filipe quedou engaiolado con ela.
Era a carriza máis bonita que nunca vira e reservaríaa para o Nadal.
[…]
Enriba da pedra Sela medrou unha carriza marabillosa.
As outras pedras do valado esméranse todo o que poden para coidar a súa. Peitéana co vento, lávana co resío, mesmo van á peiteadora e piden xampús caros a Barcelona. Pero ningunha delas consegue unha carriza tan sedosa e brillante coma a de Sela.
Cando lle dá o sol, a carriza de Sela énchese de centos de verdes claros e parece un vestido de bailarina.
Cando lle dá a sombra, toma uns verdes sobrios e elegantes e parece un traxe de noite.
Se chove, as pingas forman perlas transparentes e orlas que relocen, coma as dun luxoso disfrace do entroido de Río.
Mesmo, se vén a seca, a carriza de Sela, cos seus tons azuis e grises, di tan bonita coma un mandilón dun neno fervello.
O día que cantou o cuco empezou a época en que as nenas e os nenos van aos niños. Hainos que só os van ver e que os vixían ata que nacen os pitiños, e despois espreitan cómo medran e cómo empezan a aprender a voar. Pero tamén os hai que levan os ovos, ou que os escachan, ou que, de haber pitiños, marchan con eles e os deixan tirados en calquera lado.
Filipe é dos que lles gusta ver que os paxaros aprenden a voar e que, cando emigran, lles di adeus coa man e berra:
-Boa viaxe! Deica o ano que vén!
Un venres de final de curso, Filipe foi aos niños. Subiu a un ameneiro en que aniñara un verderolo e, desde o alto, descubriu a Sela e a súa carriza. Baixou para vela máis de cerca.
Sela estaba co seu vestido de bailarina, o dos cen verdes claros, e Filipe quedou engaiolado con ela.
Era a carriza máis bonita que nunca vira e reservaríaa para o Nadal.
[…]
Mario Pereira. Contos para Manuela. (Adaptación)
E aquí temos os paxariños...
2 comentarios:
Tantos valados,como "puzzles" coas pedras da vida, pezas con tanta lenda...
Non hai nada estiven camiñando a carón do río Chamoso(por Nadela), tamén entre pedra e auga, que agora fan mover o pensamento.
Polo camiño, ducias de cigoñas expectantes -coma as deste vídeo-.
Que sorte! E Nora poríase moi contenta ao ver as cigoñas, non si?
Bicos.
Publicar un comentario