"Aunque le arranques los pétalos, no quitarás su belleza a la flor".
R. Tagore
"Cada cosa tiene su belleza, pero no todos pueden verla".
Confucio
"Lo bello no tiene concepto".
Kant
"La belleza es la ausencia de error".
A. M. Leroi
"La belleza es la promesa de felicidad".
Stendhal
"Yo creo que la belleza es más bien la ausencia de dolor".
Eduardo Punset
"El amor es belleza"
Anónimo
12 comentarios:
El amor es belleza. Yo
Totalmente de acordo. E máis, co suposto permiso do anónimo, vou engadir esta frase á lista de definicións ou afirmacións sobre a beleza. En realidade, debería figurar de primeira. Gracias pola aportación.
Eu aporto unha de Groucho Marx, que en paz estea:
"Es usted la mujer más bella que he visto en mi vida, lo cual no dice mucho en su favor."
O humor de Groucho, que en paz estea (e seguro que está...), sempre tan xenial!
Moitas gracias.
Eu desexaría esta: " Es usted la mujer que más he amado en mi vida "Esa si que diría moito o meu favor Eu.
Ai! Se Groucho levantara a cabeza e vira como lle "plaxian" a súas sentencias...
Non imaxinaba que o tema da beleza iba dar para tanto.
Ola ¡canta animación! E estamos en plan filosófico, non sei se nos estarán empezando afectar as vacacións ¿pode ser?
A min gústame a afirmación de kant.
Cambiando de tema,¿por que cortaches o florero? Parecía bonito.
Filosofía? Esas son palabras maiores. En todo caso, pequenas reflexións de verán.
Recortei a foto porque había algúns elementos que, neste caso, non me interesaba que saíran. O floreo é bonito; ademáis, veu desde lonxe, cruzou o Atlántico e xa ten máis anos ca min. Imaxina!
E logo, eses elementos non tiñan beleza?
Bea:"Cada cosa tiene su belleza".Pero esa foto era para esas maravillosas flores.Aura quedache pendiente unha foto co xarrón e demaís elementos.El amor es belleza...a paciencia tamén.Yo
Bea, creo que xa che contestou o/a anónimo por min, e moi acertado/a. Ao lado do xarrón había unha botella de licor (moi bonita) e un cinceiro (non tan bonito). Aquí quería recoller a beleza das flores, a pesar de estar cortadas, as súas cores vivas. Pero o que quería resaltar, o que me cautivou deste centro (que por certo preparara miña irmá con tanto esmero e agarimo), foi a beleza das ramas verdes: a súa sinxeleza, fraxilidade; o seu brillo; a perfección das súas pequeniñas e finas follas; a intensidade dos distintos verdes... Hai que aclarar que esta planta medra todo o ano ao pé da parede sen nengún coidado. Con sol, chuvia, xeada, vento ou neve, sempre está preciosa. Medra sen mimos, dela brota unha flor pequeniña cor violeta, parece que a ninguén lle importa, pero ao final é unha das máis fermosas (para min) e brilla por si soa. Lévase ben coas outras plantas, incluso medra polo medio delas e combina con calquera flor. Recórdame a algunhas persoas...
Ademais, cando eu era pequena, durante o inverno, recorría a ela para cortar unhas ramiñas e polas nun xarronciño de vidro sobre a mesilla de noite; a miña avoa encantábanlle!
Outro día sacarei ao floreiro só, prométoo.
Bea, Bea, espero que a miña explicación satisfaga a túa curiosoidade. Por se te quedaches aquí ancorada, podes subir dúas ou tres plantas: arriba hai máis flores...
Era broma, unha aperta
Publicar un comentario