domingo, 29 de noviembre de 2009

En Bari


Entre actividade e actividade,
una passeggiata a Bari.
Despois do xantar.
Á noitiña, na entrada do burgo antigo.


Pola mañá, no peirao. Que ben ole o peixe fresco!




Comezamos a visita polo burgo antigo.






As hedras, sempre verdes.



Camiñamos despacio, mentres desfrutamos dos ocres e grises, as cores do outono.



Xa caeron as follas.


Basílica di San Nicola



Artesanía, para deterse...





Adentrámonos na zona antiga da cidade de Bari.




De moda...







Creo que o feito de que o ceo estivese nubrado e a falta de luz, fixo que me centrase máis nas vivas cores das verduras, hortalizas e froitas dos diversos postos que ía atopando polas rúas.


As froitas de mazapán, típicos doces elaborados con moita améndoa. Saborosos. Inda que, para o meu gusto, con demasiado azucre!


Un recuncho con encanto.





A tranquilidade e amabilidade dos transeúntes.
Saborosas hortalizas en conserva.


Aceitunas secas, apetitosas.
Castello Svevo di Bari


A vida nos barrios, a realidade, o máis auténtico...

O Teatro Petruzzelli, outra realidade ben distinta, para soñar...





Chega a hora de descansar.


O último día pola mañá, un cafeíño (cappuccino molto caldo), para espertar e rematar a xornada. Mentres, miraba pola ventá: continuaba o gris azulado no ceo e no mar.


domingo, 15 de noviembre de 2009

Humidade


Hoxe parece día de Santa Inés,
pois só chove unha vez…

Nos días de choiva e vento, coma hoxe, mellor quedar na casiña e desfrutar das vistas desde a ventá.








La lluvia

Bruscamente la tarde se ha aclarado
porque ya cae la lluvia minuciosa.
cae o cayó. La lluvia es una cosa
que sin duda sucede en el pasado.

Quien la oye caer ha recobrado
el tiempo en que la suerte venturosa
le reveló una flor llamada rosa
y el curioso color del colorado.

Esta lluvia que ciega los cristales
alegrará en perdidos arrabales
las negras uvas de una parra en cierto

patio que ya no existe. La mojada
tarde me trae la voz, la voz deseada,
de mi padre que vuelve y que no ha muerto.



Jorge Luis Borges